1,253 total views
ต่อเนื่องจากเมื่อวาน วันนี้มาทำสกู๊ปอีกหนึ่งตัวที่โรงงานทำโอ่งเถ้าฮงไถ่ ที่นี่รับผิดชอบทำกระถางต้นไม้ในพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพฯ
มีโอกาสได้คุยกับคุณป้าคนนึง ทำหน้าที่ฉลุลาย “กี๋” หรือที่รองกระถาง และนี่เป็นบทสนทนาที่คุยกับป้าเท่าที่จำได้
เรา : ป้าคะ ทำงานนี้มากี่ปีแล้ว
ป้า : โอ้ยย นานแล้ว ป้าเป็นคนราชบุรี อยู่กับโอ่ง อยู่กับกระถางมาเป็น 20-30 ปีละ
เรา : โห นี่ป้าอายุเท่าไหร่แล้วป้า : ป้า 61 แล้ว คนนู้นก็ 67 คนนั้น 70 กว่า (ชี้ไปที่ลุงอีก 2 คนที่ปั้นดินอยู่ไม่ไกล)
เรา : อย่างงี้ลูกหลานป้าก็ต้องมาเรียนรู้งานสืบทอดต่อไปด้วยอ่ะสิ ทำมานานขนาดนี้
ป้า : เงียบไปแปบนึงแล้วหันไปหัวเราะกับลุงวัย 67
ลุง : ลูกหลานไม่มาทำหรอก เค้าก็ไปทำอย่างอื่นกันหมด
ป้า : งานแบบนี้มันงานละเอียด เราต้องประณีตจดจ่ออยู่กับมัน บางทีมันก็น่าเบื่อ เค้าคงไม่อยากมาทำกันเท่าไหร่
เราหันไปมองงานที่ป้าทำอยู่….อืม มันก็ต้องใช้ความละเอียด ประณีต แล้วก็ต้องใช้สมาธิกับมันมากจริงๆ แหละ ไม่งั้นงานคงไม่ออกมาดีแบบนี้ แต่น่าเสียดายที่คนรุ่นหลังที่จะมาสืบทอดเหลือน้อยลงทุกที
เราบอกขอบคุณและเดินจากป้าออกมา พร้อมกับความคิดบางอย่างที่ยังกรุ่นอยู่ในหัว ถ้าเราเป็นลูกหลานป้า เราจะมานั่งทำโอ่ง ทำกระถางแบบนี้ไหมนะ?
สุดท้ายก็ตอบไม่ได้หรอก รู้แค่ว่าถ้าในอนาคตเรามีลูกหลาน เราก็อยากให้พวกเขามีโอกาสได้เห็นงานที่สวยงามและมีคุณค่าแบบนี้ด้วยตาตัวเองเหมือนกับเรา